cms_visual_994096.jpg_1520395426000_526x800

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en de wereld waarin ze leeft beter begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met Asperger.

Uitgeverij HarperCollins
ISBN-13 9789402701173
ISBN-10 9402701176

yuriko-zondagskind-768x768

Judith Visser kwam er op volwassen leeftijd achter dat ze het syndroom van Asperger heeft. Dat verklaarde veel, bijvoorbeeld waarom ze wel op haar derde al kon lezen en schrijven, maar niet kon praten, waarom ze zich bij dieren meer op haar gemak voelt dan bij mensen en waarom zij letterlijk ziek werd van verjaardagsfeestjes. Door haar ervaringen weet ze de zintuigelijke waarnemingen van een jong meisje met Asperger op grandioze wijze in tekst te vangen. In Zondagskind blikt zij terug op haar jeugd.

BEKROOND MET DE HEBBAN LITERATUURPRIJS 2018!

Reacties op Zondagskind:

‘Razendgoed geschreven.’
LINDA.

‘Geen roman zo persoonlijk als Zondagskind.’
De Telegraaf

‘Pijnlijk prachtig.’
Koffietijd

‘Visser raakt de lezer recht in haar ziel.’
Noordhollands Dagblad

‘Een prachtige roman die ontroert en die je nog lange tijd bijblijft. Een aanrader voor iedereen.’
Chicklit

‘Een prachtige Bildungsroman.’
Boekenpost

‘Het verhaal is van het begin tot einde aangrijpend en door de relatief korte hoofdstukken blijft de interesse voortdurend bij het verhaal. Het raakt ook de emoties van de lezer. Een pakkende en diepgaande roman.’
NBD Biblion (Nederlandse BibliotheekDienst)

‘Dit is met gemak Vissers beste boek. De roman bevat een wonderschone scene die mij in het openbaar aan het huilen kreeg.’
Tzum 

‘Pretentieloos en heel to the point. Het wérkt.’
Bronja Prazdny, auteur van o.a. Vrouwen met autisme

‘Door Judiths duidelijke schrijfstijl weet ze iets ingewikkelds als autisme en psychische problemen begrijpelijk en op interessante wijze weer te geven.’
Hebban (5 sterren)

‘Judith geeft de lezer een imponerend beeld van haar jeugd. … Als lezer word je compleet overdonderd en meegesleept. Ik heb nog nooit een boek gelezen dat mij zoveel deed als dit boek.’
Boekenbijlage

‘De details en de beschrijvingen van wat er in Jasmijn omgaat maken dit verhaal zeer boeiend.’
Alek Dabrowski, boekenrecensent bij o.a. Radio Rijnmond

‘In dit boek wordt meelevend, met schijnbaar gemak en met grote kennis van de details van aspergersyndroom bij een opgroeiend kind, verteld over de betekenis van een gelukkig gezin en van vriendschappen met dieren en mensen bij het volwassen worden. Een grote aanrader voor iedereen die deze bijzondere kinderen beter wil begrijpen.’
Dr Maria Asperger Felder

‘Maakt heel veel indruk.’
Ons Weekblad

‘Een boek om stil van te worden!’
Leeskost

‘…Maar nog belangrijker is dat het boek kinderen met autisme zal helpen leren hoe ze hun weg in het leven kunnen vinden. Zondagskind is bovenal een prachtige Bildungsroman.’
De Leesclub van Alles

‘Judith Visser heeft met “Zondagskind” een werkelijk weergaloos boek geschreven over een belangrijk onderwerp als autisme, meer in het bijzonder Asperger. Haar pen is soepel en stijlvol. Het verhaal is ondanks de zware lading zeer toegankelijk voor de lezer. De schrijfstijl en het woordgebruik zijn voorbeeldig. Meer loftuitingen zijn niet nodig.’
Charles Kuijpers

‘Je kunt niet anders dan geraakt worden door Jasmijn Vink.’
Boekboetiek

‘Dit is een roman zoals een roman hoort te zijn: literatuur zo meeslepend geschreven dat het personage onder je huid kruipt. Dit is een boek waar je in op kan gaan.’
Sterk in Autisme (Vlaams tijdschrift)

‘Ik ben zeer onder de indruk van de manier waarop Judith Visser het gevoelsleven en de gedachtewereld van haar hoofdpersoon Jasmijn Vink onder woorden weet te brengen. Met lichte pen beschrijft zij hoe het is om tegen jezelf aan te willen kijken als “normaal”, maar door de wereld onbegrepen te worden. Ik werd tot tranen geroerd en heb Jasmijn Vink in mijn hart gesloten.’
Aytun Çaka, boekhandel Verkaaik Gouda

‘Iedereen die met kinderen werkt, zou dit boek moeten lezen. Iedereen die iemand kent met een autistische stoornis, zou dit boek moeten lezen. Iedereen die van lezen houdt zou dit boek moeten lezen. Het is zo goed geschreven, met zoveel vaart en inlevingsvermogen. Ik kan me niet voorstellen dat het verhaal van de autistische Jasmijn je onberoerd laat.’
Karen Kroonstuiver, voormalig hoofdredacteur Ouders van Nu

‘Dit boek verheldert je zicht op wat het betekent om op te groeien met autisme. Een aanrader voor iedereen die als leerkracht, familie of vriend met zulke zondagskinderen in aanraking komt. En verder gewoon prachtig gevoelig geschreven. Om warm en blij maar soms ook koud en stil van te worden. Ik heb er werkelijk van genoten.’
Gert-Jan van Rietschoten, boekhandel Van Rietschoten Rotterdam

‘Lees dit boek! Het is ontroerend goed!’
Jan Biesheuvel, boekhandel Hoofdstuk Eén, Brielle

‘Zondagskind voert je op onnavolgbare wijze mee door de belevingswereld van een onbegrepen meisje met autisme. Dit meeslepende verhaal heeft mij diep geraakt.’
Felicita Vos, schrijfster

judith-visser-kleuterschool

VEELGESTELDE VRAGEN OVER ZONDAGSKIND

Is Zondagskind autobiografisch?
In Zondagskind blik ik terug op mijn jeugd en vertel ik hoe ik ben opgegroeid. Het zijn dus mijn ervaringen die je leest, mijn observaties, mijn gevoelens. Maar het is geen autobiografie, want de hoofdpersoon draagt een andere naam (Jasmijn Vink) en om twintig levensjaren op een leesbare manier in 1 boek te krijgen heb ik heel veel gebeurtenissen en “personages” moeten weglaten en heb ik hier en daar wat met de tijd geschoven. Door selectief te zijn met wat ik beschreef, wat betekent dat ik alleen maar inzoomde op zaken die ik relevant vond voor het verhaal, heb ik van duizenden losse herinneringen een samenhangend geheel weten te maken.

Eenvoudig gezegd: Zondagskind is geen dagboek, maar een autobiografisch getinte roman. Voor mij als schrijver is dat ook de beste manier om mijn verhaal te vertellen.

Wat voor hond was Senta?
Senta was een kruising Duitse herder x Schotse collie. Ik kreeg haar toen ik twee was. Dit is een foto van Senta als pup.
En deze foto is gemaakt tijdens een van onze vakanties in Uddel.

Waarom heb je Zondagskind geschreven?
Toen ik eenmaal mijn diagnose had gekregen, ging ik erover praten in interviews. Daarna werd ik een veelgevraagd spreker over autisme. Na afloop van mijn lezingen werd mij steeds gevraagd of ik een boek over mijn jeugd wilde schrijven. Eerst zag ik dat niet zitten (ik kon me niet voorstellen dat iemand daar echt op zat te wachten) maar uiteindelijk besloot ik het toch te doen en toen ben ik er volledig voor gegaan. Ik heb bijna drie jaar aan Zondagskind gewerkt en het is mijn dikste boek tot nu toe. Toch is er veel geschrapt: de eerste versie van het manuscript was ruim drie keer zo dik!

Wat hoop je met Zondagskind te bereiken?
Ten eerste hoop ik dat mensen het met plezier zullen lezen. Zondagskind is niet alleen maar “een autisme-boek”, het is een coming of age roman: een verhaal over een meisje dat opgroeit en haar eigen weg zoekt in het leven. Als lezer ben ik zelf groot liefhebber van coming of age verhalen, en ik was al langere tijd van plan zelf iets in dat genre te schrijven. Dat heb ik nu dus gedaan.
Verder hoop ik dat mensen door het lezen van Zondagskind een goed beeld krijgen van de belevingswereld van iemand met Asperger. Dat ze de wereld zien door de ogen van Jasmijn. Dat ze met haar meeleven, dat ze haar verwarring voelen maar om sommige dingen ook hardop kunnen lachen (dat kan ik achteraf zelf ook). Dat ze begrijpen dat ieder mens anders is, dus ook ieder mens met autisme.

Zondagskind houdt op wanneer de hoofdpersoon begin twintig is. Hoe gaat het tegenwoordig met je?
Ik heb voor mezelf een zo “autisme-proof” mogelijke wereld gecreeerd: dat houdt in mijn geval in dat ik weinig sociale interacties heb (ik zie, behalve tijdens de lezingen die ik geef, bijna geen mensen) en erg veel tijd met mijn honden in de natuur doorbreng. Als schrijver heb ik een zelfstandig beroep, zonder directe collega’s, en met veel vrijheid. Ik werk thuis, met overdag alleen mijn honden om me heen. Veel rust, weinig stress. Op die manier kan ik goed functioneren. En als ik op pad moet voor bijvoorbeeld een lezing word ik altijd vergezeld door mijn hond Yuriko. Wij houden elkaar in alle omstandigheden rustig en positief. Ook ben ik getrouwd met een hele fijne man, die mij begrijpt.

Maar de weg hiernaartoe was hobbelig. Voordat ik schrijver werd werkte ik op een kantoor, als receptioniste. Daar ging het na verloop van tijd steeds slechter met mij. Ik raakte voortdurend overprikkeld, wist mij niet goed te gedragen, maakte fouten en kwam regelmatig in de problemen. Ook woonde ik toen nog in een drukke stad. Ik droomde ervan om naar een rustige omgeving te verhuizen waar ik, omringd door mijn honden, boeken zou schrijven. Uiteindelijk is dat gelukt.

Daar gaat het vervolg op Zondagskind over over: Zondagsleven.

Het echte leven begint vaak pas wanneer je volwassen bent. En je krijgt dan ook met hele andere dingen te maken. Andere verwachtingen, relaties, werk, verplichtingen, noem maar op. Hoe kun je in deze drukke maatschappij overeind blijven met autisme, vooral als mensen aan de buitenkant niet kunnen zien wat je van binnen allemaal ervaart? Het is voor mij als schrijver boeiend om op die onstuimige jaren terug te blikken en er over te schrijven, en daarmee is Zondagsleven een logisch vervolg op Zondagskind.

Hoe was het om Zondagskind te schrijven? Was het moeilijk?
Het was bijzonder. Er kwamen erg veel herinneringen naar boven. Wat ik lastig vond was dat er heel veel geschrapt moest worden. Die keuzes (wie gaat eruit, welke gebeurtenissen verwijder ik) vond ik soms bijna onmogelijk. En wat ook moeilijk was: als je op dingen terugkijkt dan zie je al vaak situaties die je beter anders had kunnen aanpakken. Gesprekken waarin je beter dit of dat had kunnen zeggen, dat soort dingen. Soms was het verleidelijk om Jasmijn te laten handelen zoals ik wénste dat ik destijds gehandeld had, maar toch heb ik dat niet gedaan. Ik wilde trouw blijven aan hoe het destijds écht is gegaan, hoe frustrerend sommige dingen achteraf ook zijn. Ik heb alles dus opgeschreven zoals ik de dingen toen beleefde, en niet met de wijsheid van nu.

Voor welke leeftijd is Zondagskind?
Het is een volwassen roman, maar ik denk dat iedereen vanaf twaalf jaar het boek wel kan begrijpen.

Ik wil je graag uitnodigen voor een lezing over Zondagskind en Zondagsleven, is dat mogelijk?
Zeker! Ik kom graag langs. Om mij te boeken kun je contact opnemen met De Schrijverscentrale: 020 623 4923.
Gaat het om een lezing buiten Nederland? Neem dan contact op via berichtvoorjudith@gmail.com

Schuiven naar boven